شوالیه ی امیدوار

خب امروز می‌خوام از اعماق قلبم صحبت کنم، به بهانه پخش سریال نجلا باید چیزی بگم. به نظرم خیلی احساس عجیبی بازیگران باید داشته باشن. اینکه هزار عشق رو بازی کنی رو نمیتونم درک کنم. من اگه جای بازیگرها بودم زیادی توی نقشم غرق میشدم. چطوری میشه عشق رو آنقدر بازی کرد و عاشق نشد و غرق نشد.

اگه من نقشی ماندگار داشتم شاید با زندگی روزمره ام خداحافظی میکردم و به جایی پناه می‌بردم و تا ابد توی کنج عزلت توی اون نقش زندگی میکردم. مخصوصا نقش‌های تاریخی. مثلا اگه جای ویگو (آراگورن ارباب حلقه‌ها) بودم یا حتی حسام منظور (شازده ارسلان بانوی عمارت).

خیلی توی بازیگری توانایی دارم و میتونم تا آخر دنیا توی یه نقش غرق شم و اینو می‌دونم که آنقدر آدم عجیبی هستم که باانتخاب شخصیت یه فیلم، ترک دنیا کنم. از این جهت خیلی نگران کننده محسوب میشه. خداوند مرا، از شر خودم حفظ کند.

اگه کسی راهکاری داره مخصوصا از بازیگر‌ها لطفاً برام بنویسه..

راستی کم کم دارم به زندگی هیجان انگیز خودم علاقه مند میشم. اینجاست که میگن قهرمان زندگی خودت باش.